Menu

hester

About hester

Posts by :

7e paaszondag, 12 mei 2024

Kom, Heilige Geest!

Dat bidden we in alle toonaarden in deze Pinksternoveen. Zend ons uw Heilige Geest, Gods Adem, die ons inlijft in Christus, want zonder de Geest is leven geen leven.

Veni, Sancte Spiritus – ‘Kom, o Geest des Heren, kom’ iedere dag in de vespers. En soms die andere oude hymne, Veni Creator Spiritus:

‘Kom Schepper, Geest, daal tot ons neer, 

houd Gij bij ons uw intocht, Heer;

vervul het hart dat U verbeidt,

met hemelse barmhartigheid.

 

Gij zijt de gave Gods, Gij zijt
de grote Trooster in de tijd,
de bron waaruit het leven springt,
het liefdevuur dat ons doordringt.’

Troost en richting, leven en liefde blaast de Geest in ons hart, in onze wereld. Hemelse barmhartigheid in een verstarde en verkilde wereld.

Er bestaat ook een andere vertaling:

‘Kom Schepper God, o heilge Geest,

daal in de mensenharten neer,

zij zijn uw schepselen geweest,

herschep hen in genade, Heer.’

De Geest als Schepper, als Herschepper. De aarde is geschapen en wordt nog steeds geschapen. We zijn nog niet af. Dat is iets wat we wel kunnen herkennen. We zijn nog in wording. Er moet nog het een en ander omgevormd worden. Er ontbreekt nog van alles. De schoonheid van Gods schepping licht al op, maar als de Geest niet in ons leeft en verder werkt met al Gods creativiteit, dan zou het nu een treurig eindresultaat zijn.

‘Kom Schepper Geest, herschep ons in genade.’

Waar Gij niet zijt is het bestaan,

is alle denken, alle doen,

zo leeg en woest, zo dood, als toen

Gij, Geest, nog niet waart uitgegaan.

De Geest als schepper, dat brengt ons bij het begin van de schepping, de eerste verzen van Genesis:

 In den beginne schiep God de hemel en de aarde. De aarde nu was woest en ledig; duisternis lag over de diepte, en de Geest van God zweefde over de wateren.

De Geest van God zweefde over de wateren. Het Hebreeuwse woord dat hier met ‘zweven’ vertaald wordt, komt maar twee keer voor in de bijbel, en de betekenis staat niet helemaal vast. Er zijn eigenlijk twee mogelijkheden, die allebei licht werpen op de scheppingskracht van de Geest. De geest zweeft over de wateren, of de Geest broedt op de wateren.

We beginnen met zweven: De Geest van God zweefde over de wateren. Dat wordt begrijpelijk als we kijken naar de andere tekst waarin het Hebreeuwse woord gebruikt wordt: Deuternomium 32, het lied van Mozes waar hij bezingt hoe God zijn volk verzorgt en bewaart. Hoe dan? Zoals een arend die ziet naar zijn jongen en boven hen heen en weer vliegt – zweeft -, die zijn vleugels uitspreidt voor hen, hen opneemt en draagt op zijn wieken. Zo is het zweven van de Geest. Als een arend die zijn jongen leert vliegen, die er is om hen op te vangen als ze dreigen te vallen, die hen draagt op zijn vleugels als ze te moe zijn, maar die hen ook zelf laat vliegen zodat hun vleugels sterk worden. Als een moederarend die haar jongen leert vliegen, zo schept de Heilige Geest. Zo werkt de Geest, scheppend en herscheppend, heel de wereldtijd.

Het tweede woord geeft een ander beeld. Dan lezen we:

De aarde nu was woest en ledig; duisternis lag over de diepte, en de Geest van God broedde op de wateren. Een heel mooi beeld voor scheppen: broeden. Dat betekent de kleine kiem die er is warm houden en beschermen en geduldig wachten. Broeden zoals een kip op haar eieren. Een kip zoekt meestal een rustig plekje om haar eieren te leggen en erop te gaan zitten. Maar  de Geest broedt op de wateren. Die wateren, dat is geen stille vijver, geen vredig meertje. Het gaat in Genesis over de diepte, de afgrond, de oervloed, en het is daar dat de Geest broedt. Hij broedt op de afgrond van onze wereld en op de afgrond van ons eigen hart. En al huiveren wij ervoor en denken we dat het enkel duisternis is, de Geest verwarmt en beschermt de kleine, kwetsbare kiemen met de gloed van zijn liefde. Hij is de wellende bron die verfrist en laaft als de aarde verdorst. Hij is de zachte zalving voor alles wat gewond is en troost nodig heeft. Hij broedt op de wateren opdat de wereld herschapen wordt, en wijzelf erbij.

 

Kom Schepper Geest, herschep ons en onze wereld,

Broed op de afgrond van ons hart

En zweef boven ons om ons te leren vliegen in de ruimte van Gods tedere liefde.

Hemelvaartsdag, 9 mei 2024

‘Vrouwen van Klaarland, waarom staren jullie naar de hemel?’

Waarom kijken we op deze Hemelvaartsdag naar boven, naar de hemel?

We zongen het in psalm 97: ‘Want Gij zijt de Heer, soeverein, boven heel de aarde verrijzend, hoog – alle goden te boven.’ De Heer is Koning en vandaag vieren we zijn troonsbestijging. Marcus zegt het heel bondig: ‘De Heer Jezus werd ten hemel opgenomen en Hij zit aan de rechterhand van God.’ Zijn koningschap is vast en zeker. Wat er ook op aarde gebeurt, al denken we dat alles mis gaat, Hij zit aan Gods rechterhand en dat Hij recht doet verkondigt de hemel. Naar de hemel kijken is hoop en moed en vertrouwen opdoen. ‘Hij troont op de cherubs, de aarde zwicht.’ En soms, als de nood het hoogst is en alles op het tegendeel wijst, opent de hemel zich, zodat Stefanus kon zeggen: ‘Ik zie de hemel open, en Jezus staande aan Gods rechterhand!’ ‘De Heer is Koning, Hem viere de aarde, vreugde reike van kust tot kust’, vandaag op deze Hemelvaartsdag.

Misschien kijken we ook naar de hemel om te zien of Jezus al komt. De engelen zeggen tegen de leerlingen: ‘Hij zal op dezelfde wijze wederkeren als gij Hem naar de hemel hebt zien gaan.’ Een blik omhoog kan een blik van verlangen, een smeekbede zijn: ‘Kom Heer Jezus!’ Hoelang nog? We kijken omhoog om zijn stem te horen: ‘Zie, Ik kom spoedig.’

Het is een omhoog kijken in een verlangen voor heel de aarde, en tegelijk ook een heel persoonlijk verlangen om bij Hem te zijn. ‘Waar Hij, ons hoofd, is voorgegaan, is voor het lichaam vrij de baan naar een bestaan volkomen.’ Voordat Jezus zal sterven, bidt Hij: ‘Vader, Ik wil dat zij die Gij Mij gegeven hebt, met Mij mogen zijn waar Ik ben.’ Guerric van Igny zegt in zijn preek voor Hemelvaartsdag dat het daarom is dat de leerlingen lange tijd staan te kijken hoe Jezus omhoog geheven wordt, totdat een wolk Hem aan het oog onttrekt. Hij had net zo goed in een flits kunnen verdwijnen naar waar Hij maar wilde, maar dat doet Hij niet. Hij vliegt als een arend boven zijn jongen om hen aan te sporen hun hart naar Hem te verheffen door hun liefde voor Hem. En als ze zijn lichaam opgenomen zien worden naar de hemel, is dat ook een verzekering dat ons lichaam op dezelfde manier naar Hem zal kunnen opgaan. Als een arend vliegt Hij tot hoog boven de koren der engelen. Maar Hij laat zijn jongen niet in de steek, maar leert hen vliegen door boven hen te zweven en hen aan te moedigen. En door zijn vleugels uit te spreiden voor hen, hen op te nemen en op zijn wieken, op zijn schouders te dragen.

In die zin moeten we niet alleen op Hemelvaartsdag, maar elke dag naar de hemel kijken, als jongen naar de moederarend, want, vraagt Guerric, denken jullie, broeders, dat als de dag voor jou gekomen is, dat je dan zomaar zelf in staat bent om naar de hemel te vliegen als je niet door dagelijks oefenen geleerd hebt te vliegen? Begin maar met fladderen. En al is het nog geen vliegen, je kunt in ieder geval proberen om jezelf niet door het stof voort te sleuren. Als soms de dingen van de aarde je meer aantrekken dan de hemel, of het nu gaat om materiële dingen of om je eigen veiligheid en comfort, richt dan jezelf naar God en bidt psalm 73: ‘Zonder bijstand ben ik – doch bij U verlang ik niets meer op aarde… Mijn geluk, dat is Gods nabijheid.’ Waar uw schat is, daar moet ook uw hart zijn.

We kijken vandaag omhoog omdat onze Heer de troon bestegen heeft en Koning is; omdat we verlangen dat Hij komt en recht en vrede brengt; en omdat we verlangen bij Hem te zijn. En terwijl we zo verlangen, is Hij bij ons, in ons. We proberen te leven als burgers van zijn koninkrijk en zo zijn evangelie te verkondigen aan heel de schepping, en terwijl we dat doen zo goed en zo kwaad als het gaat, terwijl we zo fladderen, werkt Hij met ons mee en schenkt kracht. We kijken omhoog, maar Hij is niet alleen maar in de hemel. Hij schenkt zijn Geest, Hij schenkt zijn lichaam in brood en wijn.

Dank dat Gij altijd met ons zijt.

5e Paaszondag 28 april 2024

Vorige week, bij de regionale vergadering, kregen we het op een avond over de catechismus. Hoe we erop kwamen weet ik niet, maar iemand zei vraag 1 op, zoals hij dat vroeger geleerd had: Waartoe zijn wij op aarde? Antwoord: Wij zijn op aarde om God te dienen en daardoor hier en in het hiernamaals gelukkig te zijn.

Toen ik er gisteren enkele zusters naar vroeg, kon niemand zich die vraag herinneren. Ik was een beetje verwonderd. Maar gelukkig hoeft dat niet te betekenen dat ze hun catechismus niet geleerd hebben. Na enig onderzoek bleek dat er een Vlaamse en een Nederlandse catechismus was. ‘Waartoe zijn wij op aarde?’ is de eerste vraag in de Nederlandse schoolcatechismus die voor Vaticanum II gebruikt werd. De Belgische bisdommen hadden een eigen catechismus, waarvan de eerste vraag – minder existentieel – luidde: Wat is de catechismus? Al was dat niet de eerste vraag die je als kind leerde. In het eerste leerjaar begon men met vraag 7: Wat is het teken van de christenmens? En verderop komt vraag 51 (voor het derde leerjaar): Waartoe is de mens geschapen? Antwoord: De mens is geschapen om God te kennen, te beminnen en te dienen in dit leven, en Hem eeuwig te aanschouwen en te genieten in de hemel.

Waartoe zijn we hier op aarde? Wat is het doel van mijn leven? God dienen. Dat is de manier waarop we tot onze bestemming komen en gelukkig worden. Niet een moeilijke en zware taak hier op aarde, waar je van alles tegen je zin moet doen, maar waar we dan uiteindelijk eens voor beloond zullen worden. Zo zou de Regel van de Meester het opvatten. Maar net als in de RB is God dienen de vervulling van het verlangen dat in ons hart ligt. Ook als het moeilijk en zwaar is, zou je toch niet gelukkig zijn als je de weg van de minste weerstand koos en je van God afkeerde, Hem verloochende, of Hem zou verraden. Petrus en Judas werden niet gelukkiger toen ze de band met Jezus doorsneden. ‘Ik ben de ware wijnstok’, zegt Jezus. Voor een rank is er geen leven zonder verbondenheid met de wijnstok. Als zijn levenssap niet door ons heen vloeit, verdorren wij. ‘Blijft in Mij, dan blijf Ik in u.’ In de Belgische catechismus wordt dan ook niet alleen van God dienen gesproken, maar ook van Hem kennen en beminnen. Daarin zit het geluk hier op aarde eigenlijk al vervat. ‘U kennen, uit en tot U leven, Verborgene die bij ons zijt … o Christus, die voor ons begin en einde zijt, der wereld zin.’ Het geluk van de hemel is dan de aanschouwing: dat je Degene die je kent en bemint en dient, zult zien van aangezicht tot aangezicht.

De Heidelbergse catechismus, protestants, uit 1563, heeft het in de eerste vraag niet over geluk, maar over troost: Vraag 1: Wat is uw enige troost, beide in leven en sterven?

Antwoord: Dat ik met lichaam en ziel, beide in leven en sterven, niet mijn, maar mijns getrouwen Zaligmakers Jezus Christus eigen ben, … Wat is je troost in de moeilijkheden van het leven, in tijden van angst en van pijn? Dat ik niet aan mezelf toebehoor, maar dat mijn leven en mijn sterven van God zijn. Of, liever nog, dat mijn lichaam en ziel, in alles wat mij overkomt tot over de dood heen, van Christus zijn die trouw blijft en mij vasthoudt. En daar komt het geluk toch om de hoek kijken als Jezus onze Zaligmaker genoemd wordt. Zaligheid, dat is de hoogste mate van geluk. Zalig, gelukkig worden we gemaakt door Hem, doordat Hij ons bevrijdt van wat ons van Hem gescheiden houdt, en doordat Hij de verbinding steeds wil herstellen als wij het contact verbroken hebben. Vergeving is het kostbare geschenk van Gods liefde die ons niet loslaat.

‘Los van Mij kunt gij niets’.

Wat is het geluk van de rank? Dat is niet een zelfstandig bestaan. Zonder de wijnstok heeft de rank geen leven. Ze is als het ware eigendom van de wijnstok met lichaam en ziel. Als ze haar afhankelijkheid ontkent en zijn bloed niet door haar aderen stroomt, verdort ze en gaat dood. Het geluk van de rank is ook niet een ongebreidelde groei, een steeds meer ruimte innemen. Haar bestemming is niet woekeren, het is vrucht dragen. Ze bestaat niet voor zichzelf. Ze leeft om vrucht te dragen, een vrucht die ze niet zelf kiest. De wijnbouwer snoeit misschien weg wat ze zelf zo’n mooie druiventros vond worden.

Het geluk van de rank is toe te behoren aan Christus, de wijnstok, en in verbondenheid met Hem de vrucht te dragen die God verlangt. Het geluk van de rank is God te dienen en bij alle mislukkingen te weten dat Hij ons niet loslaat, zelfs niet als wij dachten het zonder Hem te moeten doen.

Moge Hij ons doorstromen en vrucht laten voortbrengen.

2e Paaszondag, 7 april 2024

Hoe laat Jezus zien dat Hij het echt zelf is, als Hij aan de leerlingen verschijnt?

Door zijn stem en door zijn wonden. ‘Vrede zij U’, zegt Hij, en vervolgens toont Hij hun zijn handen en zijn zijde.

De heilige Martinus kreeg ook eens een verschijning van Jezus. Martinus was in zijn cel aan het bidden, toen hem iemand verscheen. Eerst zag hij een stralend licht en vervolgens, omgeven door dat licht, een gestalte in een koninklijk kleed, met een hoofdtooi van edelstenen en goud, schoenen met goud overdekt, en een kalm en vrolijk gelaat. Martinus was overbluft, en lange tijd bleven ze beide zwijgen. Toen zei de gedaante in het licht: ‘Erken wie je ziet, Martinus: ik ben de Christus; nu ik op het punt sta om af te dalen naar de aarde wilde ik me eerst aan jou openbaren.’  Maar Martinus bleef zwijgen. ‘Wat aarzel je nu, Martinus? Geloof, want je ziet het toch! Ik ben Christus.’ En wat antwoordde Martinus? Verlicht door de Heilige Geest zei hij: ‘De Heer Jezus heeft niet voorzegd, dat Hij gekleed in purper en stralend door z’n hoofdtooi terug zou komen; ik zal niet geloven dat Christus is gekomen, tenzij met dat uiterlijk en in die gedaante waarin Hij geleden heeft, tenzij Hij de tekenen van het kruis toont.’ Op dat moment loste de gestalte op in rook en liet een vreselijke stank achter. Het was de duivel geweest.[1]

De wonden zijn het waaraan de leerlingen en wij Christus herkennen. Waarom?

Misschien allereerst, omdat Hij juist daar is waar mensen lijden. Wat zou de verrijzenis te betekenen hebben als Hij niet aanwezig is voor en in degenen die nu, op wat voor manier dan ook, gedood worden? Zoals in het gedicht van J.W. Schulte Nordholt:

Zeggen ze dat Hij is opgestaan

waarom is de wereld dan dezelfde,

lijdt Hij zelf dan nog in al de zijnen,

sterft Hij dagelijks nog duizend doden,

altijd door zoals het immers is?

 

Weegt het lijden deze korte tijd

ook niet op tegen de heerlijkheid

die eens komen zal, is duizend jaar

als de dag van gisteren, als een droom,

 

altijd duurt die boze droom nog voort,

roept het bloed van Abel van de aarde,

wordt de stem in Rama weer gehoord,

altijd weer hetzelfde, Rachel weent

om haar kinderen die niet meer zijn.

 

En daar blijft mijn ongeloof bij staan,

dat ik net als Thomas telkens twijfel,

enkel in zijn wonden Hem herken.

 

De wonden blijven zichtbaar, worden niet zomaar genezen in het verrezen lichaam, omdat Jezus nog steeds onze wonden draagt. Zijn lijden duurt zolang zijn schepping lijdt. Hij laat ons na de verrijzenis niet alleen. ‘Ziet, Ik ben met u alle dagen tot aan de voleinding van de wereld.’

Maar misschien blijven de wonden ook zichtbaar om een andere reden. Jezus’ wonden zijn niet alleen het teken van het kwaad dat Hem is aangedaan, van de afwijzing en de moord. Ze zijn tegelijk ook teken van zijn liefde voor de wereld. ‘Niemand neemt Mij mijn leven af, Ik geef het.’ In die zin zijn ze een kostbaar sieraad, iets wat je vervult met verwondering en wederliefde, iets wat niemand zou willen vergeten.

Augustinus vraagt zich in ‘De stad van God’ (XXII,19) af hoe het zit met de wonden van de martelaren:

Onze liefde tot de martelaren maakt – hoe, dat weet ik niet – dat we verlangen om in het koninkrijk der hemelen de littekens te zien van de wonden die ze voor de Naam van Christus verduurd hebben. En misschien zullen wij ze ook zien. Die wonden zullen hen dan niet ontsieren, maar een ereteken zijn en extra glans aan hen verlenen en geestelijke schoonheid. … Want ook al zullen de gebreken van het lichaam niet meer gevonden worden in de lichamen van de verrijzenis, de bewijzen van deugd kun je toch moeilijk gebreken noemen.

De bewijzen van Gods liefde kun je nog veel minder gebreken noemen. Ze zijn bron van vreugde en vertrouwen. Ze zijn de grond waarop Thomas uitroept: ‘Mijn Heer en mijn God!’ Ze zijn de sterke band tussen Christus en ons.

Mogen we Hem steeds herkennen aan zijn wonden.

[1] Sulpicius Severus (vert. Peter Nissen, Els Rose), Het leven van de heilige Martinus, 24

Tweede Paasdag, 1 april 2024

‘Weest niet bevreesd!’

Dat krijgen de vrouwen te horen, wanneer Jezus hen ontmoet. Met vrees en grote blijdschap zijn ze van het lege graf weggegaan om aan de leerlingen te berichten dat Jezus leeft, zoals de engel hun gezegd heeft. En dan, onverwachts, staat Jezus zelf voor hen. ‘Verheugt u!’ is zijn eerste woord, de gebruikelijke groet. En dan, als ze zijn voeten omklemmen en Hem aanbidden, zegt Hij: ‘Vreest niet!’

Zijn ze nog bang nu ze Hem zien? Of zijn ze bang omdát ze Hem zien en de aarde schudt onder hun voeten? Angst heerste in de afgelopen dagen van duisternis en verraad, van gevangenneming en een proces zonder een eerlijk verhoor – de uitkomst stond van tevoren al vast: Jezus moest gekruisigd worden. Er moest alleen een min of meer acceptabele beschuldiging gevonden worden om de schijn van rechtvaardigheid op te houden. Voor de vrouwen werd alles ondersteboven gegooid. Er is geen recht, er is geen bescherming door God, en hun hoop en liefde is gedood. En nu blijkt zelfs de dood niet zeker te zijn. Jezus, die ze met eigen ogen hebben zien sterven, staat voor hen. Wat moet je nu geloven?

Op Goede Vrijdag leek het alsof ze tegen een muur liepen: geen licht, geen toekomst, geen hoop. Alles liep dood. God heeft ons verlaten. Maar, met een beeld van Ronald Knox,  Pasen is het feest waarop de muur in een raam verandert. Als we om ons heen kijken, kan het lijken of God ver weg is. We belijden dat Hij de Schepper is, dat Hij alles in stand houdt, dat Hij Heer is van de geschiedenis, maar tegelijk kun je je afvragen waarom je daar zo weinig van ziet. Waarom doet God niets?

Op die Paasmorgen in het jaar 33 is voor de vrouwen zichtbaar dat God wel degelijk “iets doet”. God heeft Jezus tot leven gewekt (Hand 2,24), zal Petrus zeggen in zijn redevoering. Er staat niet dat Jezus de dood overleefd heeft. Niet dat het mooie verhaal van het lege graf mensen inspiratie kan bieden. Niet dat zijn boodschap voortleeft. De vrouwen, en even later ook Petrus, ontmoeten Jezus die door God uit de dood is opgewekt. Ze zien Hem van aangezicht tot aangezicht. De muur wordt een raam waardoor Gods wil voor zijn schepping en zijn handelen in de geschiedenis zichtbaar worden.

Daarom zegt Jezus tegen de vrouwen: verheug je en vrees niet. Als God werkt in de geschiedenis, dan hangt de toekomst niet alleen van ons af. Dan hebben onze mislukkingen, onze zelfzucht, ons geweld en onze vijandschap niet het laatste woord. Dan blijven we verantwoordelijk en moeten we doen wat we kunnen, maar hoeven we niet wanhopig te worden of het op te geven omdat het maar zo weinig is. Geloven dat niet alles van ons afhangt, verlost ons van twee in potentie fatale verleidingen, zegt Rowan Williams in een paaspreek. We zouden in de verleiding kunnen komen om iets te doen, wat dan ook, omdat we het gewoon niet kunnen verdragen wanneer we geen enkel zichtbaar verschil maken; maar iets doen om maar iets te doen is vergeefs of erger. Of we worden verteerd door de angst dat we niet genoeg hebben gedaan, zo verteerd dat we nooit tijd hebben om onszelf te zijn, om God te danken voor zijn liefde en genade en schoonheid. We laten de wereld een gezicht zien dat zo vertrokken is van de angst dat we iets nagelaten hebben dat we het ideaal van rechtvaardigheid en verzoening geen eer meer aandoen. We zullen nooit de gratie en vrijheid vinden om God te danken voor de kleine geluksmomenten, de kleine overwinningen van gevoel en vriendelijkheid.[1]

Verheug je en wees niet bevreesd, omdat op die Paasmorgen de muur die Gods handelen in onze wereld aan het oog onttrekt een raam is geworden. God heeft Jezus uit de dood doen verrijzen en Hij zal ook ons doen verrijzen. Nu al ervaren we soms even zijn licht in ons eigen leven, in wat er gebeurt om ons heen. En alles wat we doen mag een werken zijn in het weten dat Hij toekomst schept. De toekomst hangt uiteindelijk niet van ons denken en handelen af.

Verheug je en wees niet bang. Het is Pasen!

[1] Rowan Williams, Preken voor Pasen, p.97-105

Palmzondag, 24 maart 2024

‘Een tafel richt Gij mij aan in het aangezicht van mijn belagers en zalft met olie mijn hoofd.’

Psalm 23 aan het begin van het lijdensverhaal bij Markus. De hogepriesters en Schriftgeleerden zoeken een manier om Jezus uit de weg te ruimen. Judas sluipt weg om Jezus te verraden. En daar tussenin richt Simon de melaatse een tafel aan voor Jezus, en een onbekende vrouw komt binnen en zalft zijn hoofd. De handelingen van de Heer die Davids herder is, worden hier verricht door randfiguren, door iemand die ‘de melaatse’ wordt genoemd en door een vrouw die in een mannenwereld weinig te zeggen heeft.

Ze zegt ook weinig. Ze zegt niets. Maar ze heeft een albasten kruikje bij zich met echte, kostbare nardusbalsem. Ze breekt het kruikje en giet de balsem over Jezus’ hoofd. Vreugdeolie, geur van rouw, teken van wat komen zou.

Haar gebaar heeft een dubbele betekenis. Het hoofd zalven gebeurde bij koningen en priesters. Het is een messiaans teken. Hij is de Messias, de Christus, de Gezalfde. Maar tegelijk zegt Jezus: ‘zij heeft mijn lichaam op voorhand gezalfd met het oog op mijn begrafenis’. Deze koning komt niet met macht en geweld om zijn rijk te vestigen. Hij gaat door lijden en dood heen, en zo zal Hij zijn Rijk vestigen. Heeft de vrouw dat allemaal begrepen? Ik denk het niet. Ze deed eenvoudig wat ze kon. Ze gaf Jezus wat ze had, zoals de arme weduwe haar twee penningen gaf. Ze brak haar albasten kruikje en zalfde Jezus’ hoofd en de geur van de nardusbalsem verspreidde zich.

Doen wat je kunt. Geven wat je hebt, wat je bent, uit liefde voor Jezus, zonder berekening. Iets dergelijks hebben we al eens gedaan toen we intraden, jezelf geven zonder te weten hoe het verder zal gaan en zonder het helemaal te kunnen verantwoorden. Laat deze vrouw, van wie Markus de naam niet vermeldt, onze geleidster zijn door de Goede Week.

Ze staat heel dicht bij Jezus. Hij brengt zijn Rijk ook niet tot stand door berekening, door een tactiek. Hij gebruikt geen macht om wie niet in Hem geloven te overtuigen of om degenen die Hem belagen te overwinnen. Hij geeft zichzelf tot in het dal van de schaduw des doods. Zelfgave, zonder vijandschap, hoeveel angst en pijn dat ook meebrengt, omdat dat Gods weg is naar onze verlossing. Jezus zal in Getsemane bidden dat deze beker aan Hem voorbij gaat. Hij is ontsteld en beangst, bedroefd tot stervens toe. Aan het kruis roept Hij uit: ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?’ Geven, ook als je het niet begrijpt.

De vrouw die Jezus zalft, doet iets wat dwaas is. Het geld had veel beter besteed kunnen worden. Maar ze is verwant aan de dwaasheid van Jezus, die zichzelf geeft om een gevallen mensheid te verlossen in plaats van in één klap orde op zaken te stellen.

Doen wat je kunt. Niet met je zwaard de dienaar van de hogepriester een oor afslaan, maar het albasten kruikje dat we zijn laten breken om Jezus te zalven met de kostbare balsem die ieder van ons in zich draagt.

Moge deze dwaze en wijze vrouw ons meenemen op de weg van Jezus.

5e zondag Veertigdagentijd B, 17 maart 2024

Afgelopen vrijdag las ik op mijn scheurkalendertje dat het de feestdag was van de H. Clemens Maria Hofbauer. Hij bleek de patroon te zijn van hopeloze gevallen. Nu dacht ik dat de H. Rita die taak toebedeeld had gekregen. Toen ik het ging opzoeken, ontdekte ik dat er meerdere heiligen zijn die je voor hopeloze zaken om hulp kunt vragen en er zijn verschillende redenen waarom ze die taak gekregen hebben. De H. Judas Thaddeus bijvoorbeeld, één van de apostelen. Omdat hij dezelfde naam draagt als Judas die Jezus verraden heeft, denken de mensen niet zo gauw aan hem en wordt hij weinig ingeroepen. Hij is eerder een heilige bij wie je terecht komt als je alle anderen al hebt gehad en je hoop dreigt te bezwijken.

De heilige Rita heeft tijdens haar leven bewezen dat ze met hopeloze gevallen overweg kan. Ze had willen intreden in een klooster, maar ze werd uitgehuwelijkt aan een man die haar mishandelde. Hij werd in een familievete gedood en ze dacht dat ze nu kon intreden, maar ze werd geweigerd, omdat er in het klooster ook een familielid van de moordenaar van haar man leefde. Dat zou te grote spanningen geven, dacht de overste. Nadat ze het voor de zoveelste keer gevraagd had, stelde de overste haar voor een onmogelijke opdracht: de familie van haar man en die van de moordenaar met elkaar verzoenen. Als dat lukte zou ze kunnen intreden. Niemand dacht dat ze dat voor elkaar zou kunnen krijgen, maar ze slaagde erin vrede te stichten tussen de twee families, en zo kon ze eindelijk intreden.

De H. Judas is dus patroon voor hopeloze zaken omdat we pas aan hem denken als we alle hoop al hebben opgegeven. De H. Rita, omdat ze in haar leven vrede bewerkt heeft waar alle anderen de hoop hadden opgegeven. En dan is er nog de H. Clemens Maria Hofbauer. Volgens het kalenderblaadje was hij een redemptorist die verschillende pastorale projecten opzette, maar met zoveel tegenwerking en tegenslag werd geconfronteerd dat niets lukte tijdens zijn leven. Kloosterstichtingen in Warschau en, toen hij daar verdreven werd, in Oostenrijk liepen op niets uit. Maar hij bleef doorzetten. Hoop over de dood heen.

‘Als de graankorrel niet in de aarde valt blijft hij alleen, maar als hij sterft, brengt hij veel vrucht voort.’ En aan het eind van de evangelielezing: ‘wanneer Ik van de aarde zal zijn omhoog geheven zal Ik allen tot Mij trekken.’ Het Paasmysterie brengt ons steeds weer bij de hoop in hopeloze gevallen. Als we waken bij een stervende medezuster, zingen we het klein danklied voor haar in de vaste hoop dat ze niet vallen kan dan in Zijn hand. We gedenken de martelaren die hun leven gegeven hebben en na hun dood doorgaan met leven geven en die vrucht dragen, meer dan ze bij hun leven hebben kunnen doen. De postulator van de Orde wacht op een wonder om de martelaren van Algerije heilig te kunnen verklaren, maar wie kan weten hoeveel hoop ze al gegeven hebben en hoeveel vrede ze gezaaid hebben in harten over de hele wereld?

We zijn op weg naar Pasen, naar het feest van de zekere hoop dat alle hopeloze zaken in onze wereld en in onszelf niet hopeloos zijn. Dat Jezus in de hopeloosheid van het kruis ons redt en leven schenkt. We mogen Hem volgen en Hem meer liefhebben dan ons leven, Hij die de Waarheid is, het Licht en onze vrede.

Leer ons aanvaarden dat ook wij moeten sterven om vrucht te dragen voor het eeuwig leven.

4e zondag Veertigdagentijd B, 10 maart 2024

Het is ongeveer 2000 jaar geleden, een nacht in Jeruzalem. In het donker van die nacht komt Nikodemus bij Jezus, geraakt door de tekenen van het Rijk Gods die hij in Jezus ziet. En aan het eind van hun gesprek zegt Jezus hem: ‘Wie de waarheid doet, gaat naar het licht.’

Je kunt het op twee manieren verstaan. Als een verlangen: Als je de waarheid doet, dan wil je graag dat het licht erop valt. Er hoeft niets verborgen te blijven. Dan word je eenvoudig. ‘Eenvoud is het criterium van de authentieke zoektocht naar God’, schrijft zr Aquinata Böckmann ergens: ‘niets willen zijn, schijnen of doen buiten de waarheid.’ Wie de waarheid doet, verlangt niet naar de duisternis, hij zoekt het licht.

‘Wie de waarheid doet, gaat naar het licht’ kan ook een vaststelling zijn. Als je de waarheid doet, dan gá je naar het licht. Nikodemus komt wel in het donker, maar door Jezus te willen ontmoeten is hij al op weg naar het licht. In een brief aan P. Perrin schrijft Simone Weil: ‘Christus zelf vindt het goed dat men de waarheid boven Hem stelt, want alvorens Hij de Christus is, is Hij de waarheid. Als men zich van Hem afwendt om de waarheid te zoeken, zal men niet lang behoeven te gaan om in zijn armen terecht te komen.’[1] De weg van de waarheid is de weg van het licht.

Afgelopen week lazen we in de refter een “laatste woord” van Aleksej Navalny. De waarheid doen in een dictatuur heeft hem zijn leven gekost. Maar hij toont dat je in het duistere klimaat van bedreiging, dwang, verraad, en geweld tegen wie niet instemt met de heerser toch in het licht kunt leven. Hij zei in 2021 voor de rechtbank:

‘Ik ben een religieus persoon en dat helpt me enorm bij wat ik doe. Het maakt alles veel, veel gemakkelijker. Ik pieker minder, ik heb minder dilemma’s in mijn leven – omdat er een boek is dat min of meer precies beschrijft wat ik in welke situatie moet doen. Natuurlijk is het niet altijd gemakkelijk om je eraan te houden, maar over het algemeen probeer ik het. En dat is waarschijnlijk de reden waarom het voor mij gemakkelijker is dan voor vele anderen om politiek te bedrijven in Rusland.

Ik vind het niet leuk om hier te staan, maar ik heb geen spijt van hoe het gelopen is. Omdat ik alles goed deed. Ik voel zelfs een soort voldoening omdat ik in een moeilijke tijd heb gedaan wat de geboden me zeiden.’ …

‘Tegen jullie, aanklager, dit regime en alle anderen hier wil ik zeggen: je hoeft niet bang te zijn voor mensen die naar de waarheid streven. Stel je eens voor hoe mooi het leven zou zijn als deze eeuwige leugen niet bestond. Je werkt bijvoorbeeld als rechter en er is niemand die jou belt om je te vertellen hoe je moet beslissen.’[2]

Het vergt veel moed om in die situatie de waarheid te doen. Misschien vraagt de waarheid doen altijd wel een beetje moed. Wat betekent voor ons ‘de waarheid doen’? We hoeven ons niet te verzetten tegen een politiek regime, maar misschien wel tegen het regime van onze demonen.

Bijvoorbeeld: ik ben iets vergeten of ik heb me vergist en iemand corrigeert me. Dan ben ik geneigd om te doen alsof ik het wel wist en er wel zelf aan gedacht had. De demon van de dwaze hoogmoed wil mijn gebreken verdonkeremanen. Maar door eenvoudig te zeggen: ‘Dank je wel, daar had ik zelf niet aan gedacht’ doe ik de waarheid en ga ik naar het licht.

Of een ander voorbeeld: ik weet wat ik zou moeten doen, maar ik ben bang om het te doen. Misschien bang om het verkeerd te doen, of bang voor wat anderen ervan zeggen. En dan trek ik me terug in een donker hoekje en laat het aan anderen over. Ik kan nog een mooi excuus bedenken: helaas geen tijd, of een beetje ziek, of het is eigenlijk niet mijn taak. Maar wat ik dan doe is weggaan van het licht.

Hoe kunnen we de waarheid doen en naar het licht gaan? Door het licht van Christus te laten schijnen over heel ons leven. En vooral over de kritieke momenten als we door de slang gebeten zijn. Door niet het duister te verkiezen boven het licht. Zoals in de vaderlezing vanmorgen: als je door één van de demonen gebeten bent, kijk dan niet naar de grond, trek je niet terug in je tent, maar ga in de ingang staan en kijk op naar de bronzen slang. Kijk naar Christus aan het kruis die voor ons gestorven is, om ons te bevrijden uit het donker, om ons te genezen van de beet van de hoogmoed, de beet van de angst, de beet van welke demon dan ook. Hij is de Weg, de Waarheid en het Leven. Hij is het Licht der wereld.

Moge Hij ons in deze veertig dagen de moed geven om niets te willen zijn, schijnen of doen buiten de waarheid.

[1] Simone Weil, Wachten op God

[2] Trouw 21 februari 2024, p22

3e zondag veertigdagentijd

‘Woord uit Gods mond, bron van onze hoop’ zingen we in de veertigdagentijd als acclamatie na het evangelie. Jezus die met een zweep koeien en schapen en mensen de tempel uitdrijft, is dat een bron van hoop? En bovendien horen we dan nog dat Hij geen vertrouwen in ons heeft, omdat Hij weet wat er in ons zit. Zou je daar hoopvol van worden?

Woord uit Gods mond, bron van hoop. Er klinkt in ieder geval een hoopvol woord, als Jezus antwoordt op de vraag wat voor teken Hij kan laten zien: ‘Breekt deze tempel af en in drie dagen zal Ik hem doen herrijzen.’ De tempel van zijn lichaam zal afgebroken worden. In een onrechtvaardig proces zal Hij onschuldig ter dood veroordeeld worden. Hij zal mishandeld worden en als Hij gekruisigd wordt, blijven zijn leerlingen in angst en wanhoop achter. Maar hier al, helemaal in het begin van het Johannesevangelie, klinken woorden van hoop. ‘In drie dagen zal Ik hem doen herrijzen.’ Niet de macht van de hogepriesters of van een opgezweepte menigte, niet de macht van de Romeinen, niet een macht die dood en verderf zaait, heeft het laatste woord. Jezus zal gedood worden, maar de dood kan Hem niet vasthouden, zijn Stem kan niet gesmoord worden. Zijn lichaam zal herrijzen op Paasmorgen, en zijn Woord zal over de hele aarde verkondigd worden. Zijn lichaam breidt zich uit.

Dat is een bron van hoop voor allen die Hem liefhebben, voor de martelaren die hun leven geven omdat zijn liefde boven alles gaat, voor wie strijden voor de waarheid en voor gerechtigheid. Een bron van hoop, ook als we de krant lezen en horen dat Navalny vermoord is. Het kwaad kan doden, maar het kan niet Degene die de Waarheid is en het Leven uit de weg ruimen. Hij is de Weg. In Hem zijn we samen op weg naar het Koninkrijk.

 

Hoop op Jezus’ verrijzenis en op ons leven in Hem, ja. Maar hoe zit het met Jezus’ gebrek aan vertrouwen in ons en zijn hardhandige optreden in de tempel? Waar is dan de bron van hoop?

Ik moet zeggen dat ik eerder de hoop zou verliezen als Hij wel vertrouwen had in de mensen. Nu, zegt Johannes, wéét Hij wat er in de mens zit. Hij kent me dieper dan ik mijzelf ooit ken en Hij heeft geen illusies over mij, al kan ik soms zelf wel illusies hebben. ‘Al zullen allen U verlaten, ik nooit!’ zegt Petrus. Maar Jezus weet wel beter. Hij weet heel goed wat er in ons hart zit en waartoe we in staat zijn, maar Hij laat ons niet vallen. Iemand die je door en door kent en die toch je vriend is, dat is een bron van hoop. Dan hoef je je niet beter voor te doen dan je bent, niet jezelf achter een masker te verschuilen. Dan hoeven we ook niet te denken dat alles van ons afhangt, van onze goede plannen en goede daden. Uiteindelijk hangt het niet van ons af, al worden we wel helemaal ingeschakeld, als deel van het lichaam van Christus, wandelend in de goede werken die God tevoren bereid heeft.

En de zweep in de tempel dan? De tempel is beeld van de Kerk, zei Origenes vanmorgen in de vigilielezing. We weten allemaal dat de Kerk reiniging nodig heeft. Het oordeel begint bij het Huis Gods. Ten diepste verlangen we ook naar die zuivering, naar een Kerk waarin misstanden niet worden toegedekt of ontkend, maar worden rechtgezet. Jezus gebruikt zijn zweep ook niet in blinde woede. Hij slaat er niet zomaar op los. De zweep is om de koeien en schapen en hun handelaars naar buiten te drijven, maar bij de duiven gebruikt Hij alleen zijn stem. ‘Weg met dit alles’ zegt Hij tegen de duivenverkopers. Met zorg en aandacht en tegelijk doortastend wordt de tempel gereinigd.

Moge Hij zo ook de tempel die wij zelf zijn reinigen in deze veertigdagentijd. ‘Uw lichaam is een tempel van de Heilige Geest’, zegt Paulus. Maar ook in ons is van alles wat niet thuishoort in Gods tempel. De heilige Efrem bidt:

Mijn God en Heer van mijn leven,

bevrijd mij van de geest van luiheid

van ontmoediging

van eigen wil

van ijdele woorden.

 

Maar de geest van kuisheid

van nederigheid

van geduld

en van liefde

verleen die aan uw dienaar.

 

O mijn God en mijn Koning

maak dat ik mijn eigen zonden zie

en niet mijn naaste veroordeel

want Gij zijt gezegend

in de eeuwen der eeuwen.

Amen.

                                   Efrem de Syriër

 

Jezus hoeft niet letterlijk koeien en schapen en duiven uit ons hart te verdrijven, maar wel iets anders: luiheid, als we ons eigen comfort zoeken en geen zin hebben om onszelf te geven; ontmoediging, als we denken dat het toch nooit iets wordt met ons; eigen wil, als we niet luisteren naar de ander, maar onze eigen zin of eigen mening boven de rest stellen; en ijdele woorden, als we negatief spreken over een ander of onze geest en de oren van onze medezusters vullen met dingen die niet echt onze aandacht waard zijn.

Bevrijd ons Heer van al die beesten in ons, en verleen ons uw Geest van kuisheid, van nederigheid, van geduld en van liefde. Vervul de hoop die Gij in ons hart gelegd hebt.

11 februari 2024

Het is bijna vastentijd, de gunstige tijd om de relatie met God en met elkaar te zuiveren. Benedictus spoort ons aan in RB 49. Eigenlijk, stelt hij, moet het leven van de monnik altijd zijn zoals in de veertigdagentijd. Maar ja, dat is voor de meeste monniken een onhaalbaar ideaal. Laten we dan tenminste in deze veertig dagen leven zoals het zou moeten.

Daar zijn we nu. Het kan zijn dat we vol vertrouwen en met goede moed deze kans tot bekering aangrijpen. Maar het kan ook zijn dat we minder enthousiast de vastentijd tegemoet gaan. We denken na over vastenpuntjes, maar misschien zien we al voor ons hoe we aan het eind van de vastentijd weer zullen moeten constateren dat het zelfs niet gelukt is in een korte periode van veertig dagen om ons eraan te houden. We kijken naar al onze nalatigheden die we in deze dagen mogen uitwissen, en we worden lichtelijk wanhopig omdat we niet weten waar te beginnen.

Net op dit moment klinken Jezus’ woorden tot de melaatse: ‘Ik wil, word rein.’ Alsof Hij ons eraan herinneren wil dat de vastentijd niet een project is dat wij moeten voltooien. Het is niet een examen dat we voor Hem moeten afleggen, een inspanning die we moeten doen om bij Hem te mogen komen. Hij is al lang bij ons en zijn verlangen is in ons aan het werk als we zo goed en zo kwaad als het gaat werken aan onze bekering. De relatie met God en met elkaar zuiveren is niet iets dat we alleen moeten doen.

Jezus raakt de melaatse aan en zegt: ‘Ik wil, word rein.’ Hij blijft niet op een afstand. Dat had Hij gerust kunnen doen. De knecht van de honderdman, het dochtertje van de Syrofenicische vrouw … die heeft hij allemaal op afstand genezen. Maar juist deze melaatse raakt Hij aan, nog voordat Hij iets zegt. Hij wordt zelf onrein met de man die hem om genezing smeekt, in een diepe solidariteit. En dan pas volgen de woorden: ‘word rein’, waarop de melaatsheid verdwijnt. De melaatse kan vrij verder gaan. Hij hoeft niet meer buiten de gemeenschap te blijven, hij mag weer overal komen. Maar Jezus kan na deze genezing niet meer openlijk in de stad komen en verblijft buiten op eenzame plaatsen, daar waar de melaatse zich moest ophouden.

De vastentijd heeft wel iets van een grote voorjaarsschoonmaak, nu niet van het huis maar van ons monastieke leven. En met die beelden van reinigen en zuiveren klopt dat ook wel. Maar wie is Jezus bij deze grote schoonmaak? Is Hij de Gast die we aan het eind met Pasen in ons propere huis mogen ontvangen? Nee, zegt het verhaal van deze zondag. Hij is Degene die in een werkschort en met emmer en dweil in ons huis met ons aan het werk is. Hij wordt er smerig van, maar Hij heeft er plezier in om alles op orde te brengen. Met dat beeld voor ogen kan ieder uit eigen beweging en met de vreugde van de Heilige Geest aan God iets aanbieden dat boven de maat van zijn verplichting uitgaat. Samen de poets doen heeft iets inspirerends. In vertrouwen op de Heer die niet terugschrikt voor de rommel in ons huis, maar die ons aanraakt en dichtbij ons knielt om de vloer te boenen, kunnen we met vreugde ons naar Hem toekeren.

Laten we in de komende vastentijd niet vergeten dat Hij verlangt naar onze genezing en naast ons staat en ons aanraakt nog voor wij genezen zijn.

Load More