Aswoensdag

‘Eigenlijk moet het leven van de monnik altijd zijn zoals in de veertigdaagse vasten.’

Zo ziet Benedictus het. Wat betekent dat? Altijd sobere maaltijden en niets extra’s? Geen bloemen in de kerk? Geen citerspel? Geen brieven en e-mails schrijven? Is dat het ideaal?

Nee, het zijn de uiterlijke vormen van een groot verlangen. Het is een manier om je helemaal te kunnen richten naar Christus, om je leven van Hem te ontvangen, om zijn liefde alle ruimte te geven. ‘… en laat hij dan met de vreugde van het verlangen, dat uit de Geest is, uitzien naar het heilige Paasfeest.’

Het is het verlangen dat de ruimte krijgt in de veertigdagentijd, op een heel concrete en lichamelijke manier. We zijn tenslotte mens: geest en lichaam die een eenheid vormen. Ze drukken elkaar uit. Hoe je je voelt, wat je meemaakt in de geest, heeft zijn invloed op het lichaam. En andersom: als ik ziek ben, verandert mijn bidden. Mijn humeur kan veranderen.  De monnik die de trappen van nederigheid beklommen heeft, drukt in heel zijn houding en zijn doen nederigheid uit. Zijn geest bepaalt dan zijn lichaam.

In de vastentijd werken we van de andere kant. Daar vragen we de hulp van het lichaam om onze geest te zuiveren en om te vormen. Met lichaam en geest strekken we ons uit naar Jezus, naar de vreugde van het heilig Paasfeest, naar tot leven komen met en in Hem. En het lichaam gaat daarbij voorop. Dus, wees je daarvan bewust en bid mee met je lichaam:

• Als je maag knort, is dat een lichamelijk gebed van honger naar God.
• Als je je slap voelt in de loop van de dag, is dat een lichamelijke vraag om steun van de Heer. Hij is onze rots, onze kracht.
• Als je hoofdpijn krijgt van het vasten, is dat een roep om genezing naar de Arts aller zielen.
• Als het vasten lastig is, dan is er het weten dat we deel uitmaken van het lichaam van Christus. Er zijn zoveel mensen die echt honger lijden, die niet na een dag van water en brood weer een gewone maaltijd krijgen. De lichamelijke ervaring van het vasten kan dan voorbede worden.
• En als je de hulpmiddelen van vasten of waken niet gebruiken kunt, omdat je lichaam al heel hard bidt om genezing en daarbij voedsel en slaap nodig heeft, geef het dan de gelegenheid om op zijn eigen manier te bidden, en zó te verlangen naar de Heer die niet een bepaalde prestatie van ons vraagt, maar wacht tot we, als Adam en Eva op de Paasikoon, onze lege hand naar Hem uitstrekken, zodat Hij ons kan bevrijden uit het rijk van de dood.

Een gezegende vastentijd gewenst, vol van verlangen naar Christus, ons leven.