Maria Bezoek, 31 mei 2025

Het feest van Maria Bezoek vieren we als hoogfeest omdat het ook onze stichtingsverjaardag is. 55 jaar geleden zijn onze stichteressen in Kiewit begonnen. En zo wordt het bezoek van Maria aan Elisabeth elk jaar een herinnering aan het vuur van het begin, een stimulans om opnieuw te beginnen in een ontmoeting vol belofte.

Wij zijn niet het enige klooster dat een speciale betekenis hecht aan Maria Bezoek. Er zijn natuurlijk ook de zusters van El Encuentro in Mexico. Voor hen is het vandaag hun naamfeest. En ook voor de broeders van Tibhirine was 31 mei een soort patroonsfeest.[1] Maria die Christus in zich draagt, nog onzichtbaar, gaat op weg naar Elisabeth, en het kind van God dat in elke ander in wording is, herkent Hem en springt op. Het is het beeld van de aanwezigheid van de broeders in de wereld van de islam. ‘We worden uitgenodigd om in voortdurende staat van Visitatie te verkeren, zoals Maria bij Elisabeth, om de Heer te prijzen om wat Hij gedaan heeft in “de ander” … en in mij.’ Fr Christian schrijft in een brief: ‘De laatste tijd ben ik ervan overtuigd geraakt dat deze episode van de Visitatie de ware theologisch-schriftuurlijke plaats is van de zending, in het respect voor “de ander”, die reeds bewoond wordt door de Geest.’

Op 31 mei 1989 doet fr Philippe tijdelijke professie in Tibhirine.  Fr Christian zegt in zijn homilie op die dag:

Ziehier de jong geprofeste Maria (haar “ja” is zeer recent). Ze begeeft zich op weg naar de bergen om er het noviciaat van haar universele moederschap te doen … Maria, bestemd om Christus in zich te dragen, en ook om Christus uit te dragen, zoals elk van ons. Maria, bestemd ook om nederig te dienen opdat de Geest het kind van God dat in “elke ander” in wording is, zou doen opspringen. Je wist al dat het volstaat er te zijn, met het volste vertrouwen, opdat “de ander” zich steeds meer opent. En je voorvoelt dat de islam zélf zich kan openbaren in zijn band met Christus die je hem zou willen brengen – als je hem maar, in de diepte van een blijvende Visitatie, een hart biedt dat openstaat voor het onmogelijke dat ons van God komt.

Wat fr Christian hier zegt over de ontmoeting met de islam, geldt eigenlijk voor iedere ontmoeting. Het is een manier van kijken naar de ander in respect en verwachting. In elk ander is een kind van God in wording, in de mensen die we ontmoeten, in onze medezusters… Bij onze professie zeggen we ja, als Maria. En, als Maria, dragen we een levend geheim, een levende Blijde Boodschap in ons. We gaan op weg naar een leven van dienst in onze gemeenschap. We beloven stabiliteit, we beloven er te zijn, en hoe meer je leeft in vertrouwen op Christus die ons hier heeft samengebracht, hoe meer de ander zich kan openen.

De visitatie is ook het beeld voor het leven in een monastieke gemeenschap. We zijn zowel Maria als Elisabeth. We dragen Christus in ons als een levend geheim. Is dat altijd zo? Misschien lijkt Hij soms verdwenen, ook voor onszelf. Maar als we Hem een hart bieden dat openstaat voor het onmogelijke dat van God komt, dan kan Hij in ons groeien. De vreugde van een leven in gemeenschap is dan ook dat we in elkaar Christus ontmoeten, dat we in een leven van dienst aan elkaar het kind in ons voelen opspringen. De wereld verandert erdoor.

Zalig Hoogfeest!

[1] Zie Monastieke Informatie 223, p.134-147, Jean-Pierre Flachaire, “Aanwezigheid en Visitatie”